Wat is nou eigenlijk het ideaalbeeld van de mens?
Dit onderwerp heeft mij de laatste tijd tot nadenken gezet.
Wij denken anno 2021 blijkbaar nog steeds in hokjes. Of ik nou social media of het nieuws volg, ik constateer dat het merendeel van de bevolking nog vrij bekrompen is over bepaalde opvattingen en dat is helaas niet generatie gevoelig.
Het ideale plaatje
Waarom is het nog steeds niet geaccepteerd dat iemand mag 'zijn', ongeacht geaardheid, educatie, kleur of afkomst van deze persoon? Waarom moet men nog steeds voldoen aan 'het ideale plaatje'?
Dan vraag ik me af, aan welk ideale plaatje moet ik dan voldoen?
Confectiemaat 34/36? Check! Botox? (Ik ben per slot van rekening al ver over de 54) Das nou jammer, minpuntje.
Facings? Jij bent toch dochter van een tandarts? Nee, sorry dat heb ik ook al niet, pfff. Oh, maar dan ben ik vast over de houdbaarheidsdatum heen toch??
Allemaal geleuter wat je heel onzeker zou kunnen maken, zeker als je niet zo sterk in je schoenen staat. Iets wat absoluut het geval was tijdens mijn adolescentie.
Een terugblik
Toendertijd was ik verre weg van 'het ideale plaatje'. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Op school was ik het pispaaltje van de klas, zowel in het westen als in het oosten des lands. Ik werd voor alles en nog wat uitgemaakt en tevens fysiek belaagd. Alles wat je maar kon bedenken wat niet in 'het ideale plaatje' paste.
Hierdoor ontwikkelde ik faalangst, extreme onzekerheid en een negatief zelfbeeld. Ik had totaal geen identiteit en waaide werkelijk met alle winden mee om maar leuk gevonden te worden. Dit alles belemmerde tevens mijn leerprestaties. Doordat ik bestempeld was als 'dik en lelijk' kreeg ik boulimia en sloeg dit vervolgens over naar anorexia en nog veel later in een burn-out.
Voor deze escalatie deed ik alles om maar onzichtbaar te zijn voor anderen. Zo smeerde ik mijn toet vol met make-up, zodat ik mijzelf kon verbergen achter mijn masker en droeg hoofdzakelijk zwarte kleding. Ik speelde in die tijd altijd mooi weer en dat ging mij aardig goed af, maar eenmaal thuis kwam het tot een ontlading. Dit uitte zich o.a. in vreetbuien, verdriet, alcohol en het slikken van medicatie. In een later stadium vond ik het juist een sport om nauwelijks eten. Hoe magerder, hoe perfecter. Ik isoleerde mij steeds meer van die 'boze buitenwereld' en ontwikkelde hierdoor ook als klap op de vuurpijl straatvrees.
Ik merkte dat ik steeds verder van mijzelf af kwam te staan en heb uiteindelijk professionele hulp ingeschakeld. Ik wilde niet langer meer in die vicieuze cirkel ronddraaien en continu in een slachtofferrol verkeren. Ik heb in die periode keihard aan mijzelf gewerkt en geknokt voor een beter bestaan. Ik wilde zo graag meedraaien in de maatschappij en gewoon geaccepteerd worden om wie ik ben en niet in een hokje te worden gezet om wat ik gestudeerd had of om mijn uiterlijk.
En als ik dan lees of zie wat er nu nog steeds gaande is in de wereld, dan huil ik van binnen.
In mijn ogen is iedereen gelijk, ongeacht geaardheid, lichamelijke,- of geestelijke beperkingen, genderidentiteit, educatie, uiterlijk of wat dan ook. Laat iedereen in zijn waarde. We hebben elkaar allemaal nodig op deze aardbol, of je nou vuilnis ophaalt of advocaat bent, het maakt niet uit. In mijn optiek heeft ieder individu prachtige kwaliteiten en talenten. Laten we met zijn allen wat vriendelijker zijn voor elkaar en het mooie in elkaar ontdekken. Een glimlach of groet naar een vreemde op straat doet al wonderen. Als wij met zijn allen eens met een nieuwe frisse blik de wereld in kijken, wat zou alles daardoor toch beter van kleuren.
Mijn doel is eindelijk bereikt!
Ik ben eindelijk op mijn eindbestemming aangekomen. Mijn doelen zijn bereikt, weliswaar met vallen en met opstaan. Ik heb de hoogste bergen beklommen en heb in de diepste dalen gezeten, maar hé ik sta nog steeds en ben er alleen nog maar sterker en krachtiger door geworden. Ik ben vandaag de dag de persoon die ik altijd al heel graag had willen zijn. Niet omdat de buitenwereld dat wilde, maar omdat IK het zo wilde, ongeacht wat men van mij denkt of vindt. Ik ben door de jaren die achter mij liggen gegroeid tot de persoon die ik nu ben en volg mijn hart & mijn missie. Daarom heb ik 'Praktijk Femina' in het leven geroepen. Een praktijk speciaal voor Vrouwen, Jeugd & Kinderen, met als pluspunt dat ik ervaringsdeskundige ben op veel vlakken, waaronder dit persoonlijke verhaal. Van regressietherapie, spirituele coaching, vrouwencirkel, koffietafel, luisterkind, reading, wandelen tot creatieve workshop.
Ik bied graag de helpende hand aan alle lieverds die, net als ik, ingrijpende ervaringen hebben (gehad), om ze weer op de rails te krijgen en uiteindelijk het leven te leven die ze verdienen!
